شواهدِ پرشمار دیگری هم در تأیید دریافت فوق وجود دارند که جملگی دلالت بر اُفت کارایی سرزمین مادری با روندی شتابناک می­کنند. مثلاً در حوزة محیط زیست، در حالی که کماکان سهم مناطق تحت حفاظت کمتر از میزان استاندارد آن به نسبت گسترة کشور است (حدود 5 درصد)، در حراست و پاسداری از همین مقدار اندک هم درمانده نشان داده­ایم؛ به نحوی که در مقایسه با سال 1356 بیش از 50 درصد مناطق حفاظت­شده و پناهگاه­های حیات وحش کشور، قابلیت­های لازم را برای ترمیم و احیاء – دست­کم در کوتاه­مدّت - از دست داده­اند. این در حالی است که تعداد فعلی نیروهای متخصص سازمان حفاظت محیط زیست، هنوز به نیمی از تعداد و توان سال 1355 هم نرسیده است[1] (مجنونیان، 1379).

[1] کمبود نیروی انسانی در سطح پژوهشی در محیط طبیعی چنان رقت­انگیز است که مقایسة نیروی انسانی متخصص و مؤثر در سال 1367 با سال 1355 در حدود 88 درصد در سطح فوق­لیسانس و 100 درصد در سطح دکترا ریزش و کاهش نشان می­دهد (مجنونیان، 1379).